ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΣΟΥΛΗΣ Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ

     Μας άφησε ακριβώς όπως μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια με την παρουσία-απουσία του στο ελληνικό τραγούδι. Χωρίς φωνές χωρίς αυτοπροβολή χωρίς φανφάρες και πολλές "δημόσιες σχέσεις". Σεμνός πάντα έλεγε ότι είχε να πει μέσα από τα τραγούδια του χωρίς πολλή φασαρία. Άφηνε τα τραγούδια του να μιλούν αντί γι αυτόν. Απόμακρος, ιδιόρυθμος, εκκεντρικός, θεωρήθηκε αιρετικός κάποιες φορές, ισως γιατί δεν έκανε τα κέφια στο "μουσικό καθεστώς" αλλά και πολύ ευαίσθητος κάτι που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος γιατί τον γνωρίζει από τα  σατιρικά και "κεφιάρικα" τραγουδια του.

     Ο Μανώλης Ρασσούλης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 28 Σεπτεμβρίου 1945.
Γιός ενός χρυσοχόου, στα παιδικά του χρόνια έψαλε στον Πολιούχο 'Αγιο Μηνά. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία τραγουδώντας ερασιτεχνικά στην Πλάκα, ενώ παράλληλα δούλευε στην εφημερίδα της αριστεράς «Δημοκρατική Αλλαγή».
Στην διάρκεια της δικτατορίας φεύγει για το Λονδίνο, όπου και θα παραμείνει 6 χρόνια. Οργανώνεται στο Τροτσκιστικό κίνημα όπου και γνωρίζεται με την Βανέσα Ρεντγκρεϊβ με την οποία δυο φορές συνεργάστηκε σε πολιτικές παραστάσεις. Στο Λονδίνο έγινε και συνεκδότης της εφημερίδας Σοσιαλιστική Αλλαγή.
Τον Μαϊο του ‘68 πήρε μέρος στην εξέγερση των φοιτητών στο Παρίσι. Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοϊζος και τραγουδούν μαζί τα «Νέγρικα» με την Μαρία Φαραντούρη.
Η συνεργασία του με το Νίκο Ξυδάκη στα «Δήθεν» είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες μουσικούς της γενιάς του.Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και την μακρινή Ιαπωνία.Συνεργάστηκε με τεράστιους συνθέτες. Λοΐζος και  Νικολόπουλος έχουν μελοποιήσει πολλά τραγούδια του, αλλά και με μεγάλους ερμηνευτές όπως η Γλυκερία, η Ελένη Βιτάλη, η Χαρούλα Αλεξίου, Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Βασίλης Λέκκας και πολλοί άλλοι.Ο Μανώλης Ρασσούλης λοιπόν μας έκανε να γελάσουμε με το "γεια σου κυρ' εισαγγελέα", μας ανέβασε στα τραπέζια με το "πότε Βούδας πότε Κούδας", μας ξαναπροσγείωσε με το "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ", μας έκανε να ερωτευτούμε με το "όλα σε θυμίζουν" η να ξεχάσουμε την πονεμένη αγάπη με το "αν πεθάνει μια αγάπη" γιατί μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο, αναφωνήσαμε μαζί του "τρελλή κι αδέσποτη" σε κάποια νεανική μας αγάπη, πήρε τον φαντάρο απ το χέρι του εδωσε άδεια και τον έστειλε στη πόλη να γλεντήσει, κάπνισε τσιγάρο με τις πόρνες στις τρείς τα χαράματα στην ομόνοια.....Όλοι χωρούσαν στην καρδιά και στα τραγούδια του Ρασσούλη! Όλοι ανεξαιρέτως! Μικροί και μεγάλοι "ήρωες", περιθωριακοί, πόρνες, τραβεστί, εισαγγελείς, ποδοσφαιριστές , φαντάροι, φιλόσοφοι, μέχρι και Θεοί αλλά και δαίμονες, που κατεβαίναν να χορέψουν μαζί μας το χορό της ζωής....Μέγας φιλόσοφος ο Ρασσούλης, απλός καθημερινός ερχόταν συνέχεια να μας θυμίσει τι είναι η ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της. Ώρα καλή σου Μανώλη, πήγαινε να βρεις τους φίλους σου, μα να μη ξεχνάς να κατεβαίνεις και να μας βλέπεις, να πίνεις κανένα ποτηράκι μαζί μας και να μας θυμίζεις τι είναι η ζωη....

...γειά, πόσο πάει κι όχι πως θες να πάς
έτσι με κάποιον να μιλάς...